| Hoofdstuk 29 |
1 |
En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide: -
|
2 |
Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde! -
|
3 |
Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde; -
|
4 |
Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was; -
|
5 |
Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij; -
|
6 |
Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot; -
|
7 |
Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden. -
|
8 |
De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden. -
|
9 |
De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond. -
|
10 |
De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte. -
|
11 |
Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij. -
|
12 |
Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had. -
|
13 |
De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen. -
|
14 |
Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed. -
|
15 |
Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten. -
|
16 |
Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik. -
|
17 |
En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden. -
|
18 |
En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand. -
|
19 |
Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak. -
|
20 |
Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand. -
|
21 |
Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad. -
|
22 |
Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen. -
|
23 |
Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen. -
|
24 |
Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen. -
|
25 |
Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost. -
|