Chapter 29

   Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:  

-

   "Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,  

-

   kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;  

-

   siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,  

-

   kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;  

-

   kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.  

-

   Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,  

-

   të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;  

-

   princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;  

-

   zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.  

-

   veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,  

-

   sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.  

-

   Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.  

-

   Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.  

-

   Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;  

-

   isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.  

-

   I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.  

-

   Dhe mendoja: "Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;  

-

   rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;  

-

   lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time".  

-

   Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.  

-

   Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.  

-

   Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.  

-

   Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.  

-

   Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.  

-